Digitale Fotografie Vakantie

Drie dagen en drie keer een making off: geschreven. Ik heb er kennelijk lol in en deel mijn kennis graag. En zeker niet om he kijk mij eens! Is wel een beetje zo, maar ik ken toch geen tweede fotograaf die doet wat ik doe. Niet met zoveel mensen in ieder geval in zo'n korte tijd met zulke beperkte budgetten.

Vandaag een heel ander onderwerp. Je moet er immers wel iets van kunnen leren. Nu in dit praatje bij een plaatje concentreer ik me op samenwerken. In mijn geval met Babs. Is een assistent nodig? Nee, in principe niet en tegelijkertijd is het bij dit soort complexe foto's wel heel erg handig om wel met een assistent te werken.

Het is mijn geloof dat een goed fotograaf alles zelf doet. Wat betreft camera en licht. Dat laat je niet door een assistent doen. Je keuzes voor wat betreft je licht en je instellingen zijn wat de foto de jouwe maakt. Het zijn jouw keuzes als fotograaf. Dat maakt het verschil. Dat kun je niet aan een assistent overlaten. Een assistent zou in principe minder goed moeten zijn met fotografie dan jij. Anders zou de situatie omgedraaid moeten worden. Dan ben jij de assistent. Dan mag jij meekijken en leren.

Nu gaat Babs niet mee om van mij te leren maar om mij te helpen. We hebben een gedeeld belang. Ze helpt niet met mijn licht of met mijn camera instellingen, maar wel met de modellen, styling en hoe gaan we de foto indelen. Al hoewel dat laatste toch wel vaak (dus niet altijd) van mij komt omdat ik in licht denk. Ik zie in een ruimte meteen de mogelijk- en onmogelijkheden. Kunnen denken in licht en plaatsing van je licht is zeer belangrijk voor de opbouw van je foto. Maar Babs heeft ook vaak ideeën waaraan ik niet gedacht had of gezien. Twee zien meer dan één.

Babs heeft naast mij dus een andere belangrijke taak. Model spelen om het licht te kunnen testen en te plaatsen, stylen, modellen voorbereiden op de shoot. Vertellen wat ervan ze verwacht wordt tijdens de 10 minuten dat we echt "losgaan". Model tips geven. Hoe te staan en dat soort zaken. Op het moment dat Babs bezig is met dat soort zaken heb ik de tijd om mij volledig op lichtplaatsing, compositie en modelplaatsing te concentreren. Er zijn nog wel meer dingen maar die laat ik even weg. Met andere woorden doordat Babs mij helpt, win ik tijd.

In de andere praatjes bij plaatjes over the making off heb ik al geschreven dat dit soort foto's vaak binnen anderhalf uur worden gefotografeerd. Vanaf binnenkomen tot wegrijden. Dat is een verdienste van ons beiden. Ik win tijd doordat Babs me helpt met model spelen en de modellen, in dit geval de leraar en leerlingen bezig te houden. Zodat ik diep kan wegzakken in mijn af en toe zeer ingewikkelde denk proces. En hier overdrijf ik niets aan. Het is soms heel erg lastig.

Als eerste begin ik altijd met hoe ga ik mijn beeld opbouwen. Op het moment dat ik ga beginnen overzie ik waarschijnlijk al volledig waar ik al mijn flitsers ga plaatsen. Toch moet ik eerst met de onderstaande foto beginnen. Past het? Kan het? Is er dan nog ruimte voor mijn flitsers buiten beeld.

Dat onderstaande foto nog niet goed belicht is, snap ik ook wel. Daar ben ik op dit moment nog niet mee bezig. Dat is van latere zorg. Dat komt altijd wel goed. Maar eerst gewoon vraag 1, kan ik alles binnen het gekozen kader krijgen.

Hier staat Babs dus denkbeeldig op de plek van de leraar (een echte wereldkampioen patisserie en ook leraar) Dit is de eerste foto of ik straks wel uit ga komen met het idee wat inmiddels in mijn hoofd zit. Gedurende deze tijd loopt alles en iedereen nog vrolijk rond.

De eerste flitser komt erbij. Altijd in groep A. Groep A is altijd voor mijn hoofd onderwerp. Maakt niet uit dan welke flitser ik gebruik. Een AD300 met niet al te grote softbox was het in dit geval. Even testen hoe het licht moet gaan staan en hoe Yannick de leraar ten opzichte van het licht moet gaan staan. Door dit te testen op Babs krijg ik meer inzicht in hoe verder te gaan.

Babs moest van mij naar achteren om te kijken hoe ik daar het licht moest plaatsen. En vooral ook hoeveel licht ik daar nodig zou hebben. Dat is echt spelen met de licht intensiteit. Beetje meer, beetje minder. Iets hoger, iets lager. Iets nog het licht verdraaien. Het kan zomaar zijn dat ik wel 5-10 foto's maak per flitser voordat ik denk dat de flitser goed staat.

En toen moest mijn lieftallige assistente weer naar de voorste positie. Ik zou Issabel van de administratie meefotograferen in deze serie. De directie van de school vond het toch wel erg leuk om ook af en toen her en der wat andere mensen van de organisatie mee te fotograferen. Issabel zou mijn kleine grapje in de foto worden. Hier speelt Babs dat grapje ( snoepende in de foto). Babs kan helaas niet meer zo makkelijk door de knieën. Maar standpunt is goed genoeg en laag genoeg voor mij om te weten of mijn licht wel of niet goed staat. Later zou ik er nog een 1/4 cao gelletje op doen.

Hier zie je trouwens dat andere flitsers ook nog meeflitsen. Soms zet ik ze uit, soms laat ik ze aanstaan. Het liefst zet ik ze uit. Dat spaart accu verbruik. Iets waar ik altijd mee bezig ben. Maar hier liet ik ze aanstaan. Omdat ik ook moeten kunnen beoordelen hoe de lichten tezamen gaan komen in de foto. Een flitser alleen is heel wat anders dan dat er op een gegeven moment drie tegelijk bij elkaar komen. Het is dus niet alleen per flitser de hoeveelheid licht instellen maar ook weer een keer extra aanpassen omdat er ergens in je foto een plek komt waar lichten tezamen komen. Wat als flitser alleen de juiste hoeveelheid flitslicht was kan teveel zijn als er drie flitsers bij elkaar komen. Licht telt op bij elkaar. Dus daarom staan er hier drie flitsers gewoon allemaal te flitsen. Kennelijk was ik ook daarmee bezig in deze foto anders hadden ze wel uit gestaan.

Nog later in de opbouw. Nog een keer de positie van de leraar checken. Kijken hoe alles bij elkaar komt. De leerlingen die gewoon doorgaan met hun les zie je ook staan. Rechts achter. Daar kan ik tegelijk ook checken of de hoeveelheid licht in orde is of niet. Het maakt even niet uit of ze in de lens kijken of niet. Met die witte jasjes aan kan ik het goed beoordelen.

Iedereen gaat door met zijn/haar ding. Het zijn de momenten van absolute chaos in de keuken. Ik heb op dit moment nog steeds niemand op zijn haar definitieve plek gehad. Dat komt zometeen. Ook die chaos kost mij wel eens moeite hoor. Het is moeilijk om het geheel te blijven overzien. In te beelden dat wel iedereen op zijn/haar plek staat. Maar na deze foto ongeveer begint dat. dan komt de rust en dan kan ik echt gaan bouwen aan de foto. Details gaan invullen.

Op dit moment staat mijn licht voor 80% goed. De laatste 20% kan ik nu nog niet invullen. Want ook al heeft Babs overal wel gestaan in het beeld het is toch weer anders als iedereen gaat staan waar die geacht wordt te staan. Dan is het altijd anders dan gepland. De ene moet dan nog wat meer naar rechts, de ander wat meer naar links. Issabel iets naar binnen. De twee rechts iets meer naar elkaar toe. En zorgen dat wat ze gemaakt hebben ook zichtbaar is voor de lens.

Inmiddels staat er ook een tafeltje in beeld met gemaakt chocolade producten. Het is nog niet helemaal precies pas qua compositie, maar daar ga ik later ook nog mee aan de slag. Het gaat erom dat de grote lijnen goed zijn.

Terwijl ik nog bezig ben met laatste details. Alles nog een keer checken, gaat Babs de modellen afpoederen. Dat zorgt ervoor dat er niemand glimt. Glimmen ze wel dan moet ik dat wegstoppen en daar heb ik een hekel aan. En ik ben er slecht in. Dus wat er niet is hoef ik ook niet weg te halen. Dat is veel makkelijker. Ik ga daarin zover dat er laatste een jongen was die niet gepoederd wilde worden. Vond hij te vrouwelijk. Nou dan niet jongen, dan kies ik wel iemand anders die er geen probleem mee heeft. Daarover is met mij en BABS geen discussie mogelijk. Klaar en dikke punt.

En dan staan ze op een gegeven moment allemaal op hun plek en dan is het in 10 minuten toch wel klaar. Beetje naar links, beetje naar rechts. Leraar niet meer van plaats veranderen want ik stel handmatig scherp op jou, dus S.V.P blijf op je plaats staan want anders heb ik een probleem. Bouche pas. Met midden formaat Hasselblad is het heel erg nauwkeurig scherp stellen. Hoe grote de beeld sensor des te nauwkeuriger moet je scherp stellen. Ook met F/13 waar deze foto mee gemaakt is. Niet voor de tafel voorin in beeld, dat hoeft niet perse scherp te zijn. Je ziet toch wel wat het is.

En dan nog eens 5 minuten mensen tot op de centimeter iedereen nauwkeurig te positioneren is het daarna met een foto of 10-20 wel gedaan. Meerdere omdat de kans groot is dat er altijd wel iemand net even zijn ogen dicht heeft of even raar uit de ogen kijkt. Daarom schiet je er meer. En bij de laatste drie gaan we altijd even los. iets geks doen. Dat is vaak de foto die ik kies. Opbouwen naar iets waarvan je weet dat het laatste gedeelte niet te plannen is. Het werkt vaak goed, en soms ook wel eens niet. En dan ben je klaar en dan heb je de onderstaande foto.

Tof he?

Grootste problemen:

• Keuken was zo klein!!!
• Waar laat je dan je licht?
• Groen tegels op de muur, dat komt terug in je foto, wat je ook doet met je witbalans
• Leraar was het eerste half uur zo chagrijnig als een beer, heeft wel degelijk invloed.
• Ik heb een heel klein beetje kleurcorrectie toegepast in de nabewerking. Moest hem een beetje gelijk trekken met de rest van de serie
• Groene, bruine, witte muren…. is mijn probleem. Hoe hou je dat gelijk of nagenoeg gelijk in een serie?

Dus deze foto is net zo goed de verdienste van Babs. Werken met een assistent maakt het allemaal makkelijker en in mijn geval veel sneller. De tijd is er namelijk gewoon niet. Ik sta dit tijdens de lessen te fotograferen. lessen waarin iedereen heen en weer blijft hollen. De les kan echt wel een kwartiertje stil gelegd worden, maar meer ook niet. Dus met dank aan Babs kan dat. Zonder haar kan ik dit niet maken in anderhalf uur tijd. Ik kan hem wel maken, maar niet zo snel.

Hieronder nog wat situatie foto's. Want ook vandaag heb ik uiteraard weer aan jullie gedacht. Niet letten op belichtingen en witbalansen. Daar heb ik dan echt geen tijd voor.

Hier zie je weer wat flitsers staan. Her en der komen er ook allemaal contact dozen uit het plafond. Dat is ook een kunst om die niet in beeld te krijgen. En er is echt geen enkele manier om ze aan het plafond vast te maken buiten beeld.

En allerlaatste les: Met flitsers maak je alles veel mooier en spannender.